Vidyasagar

In een afgelegen dorpje, in de buurt van Kolkata, woonde eens een moeder met een klein kind. De vader was overleden toen het kind net geboren was. Op de één of andere manier wist de moeder haar kind groot te brengen met de geringe inkomsten die zij verdiende met een klusje hier en daar. In het huisje waar zij woonden was zelfs geen lamp voor de jongen om er 's avonds zijn huiswerk bij te maken en hij ging altijd onder straatlantaarns te zitten om daar te studeren. Zo maakte hij, ondanks grote moeilijkheden, zijn middelbare school af en behaalde het einddiploma. Die kleine jongen werd de legendarische Eswarachandra Vidyasagar.

Op een keer werd er in Kolkata een jaarmarkt gehouden. De moeder van Eswarachandra, in haar versleten sari, wilde er ook naar toe. Haar zoon wond het een beetje zielig, zoals ze er uitzag, want terwijl iedereen die naar de jaarmarkt ging, mooie kleren droeg, moest Vidyasagar aanzien hoe zijn moeder in een versleten sari liep. Hij vroeg haar: "Moeder, waarom gaat u in zo'n oude sari naar de aarmarkt?" De moeder antwoordde: "Mijn lieve kind, ik ben gelukkig met wat ik heb. Zit er maar niet over in. Ga jij maar verder met studeren, dat is goed voor je toekomst."

Een paar jaar na dit voorval had Vidyasagar zijn hele studie achter de rug en kreeg een goede baan met een uitstekend salaris. Van zijn eerste geld kocht hij een paar mooie nieuwe sari's voor zijn moeder, waarop zijn moeder hem vertelde: "Ik ben niet werkelijk gelukkig met deze dure sari's. Als je deze arme mensen hier in ons dorp zou helpen en hun leven zou verlichten, al is het maar een beetje, dan zou dat voor mij genoeg zijn." Verder vertelde ze hem dat ze drie wensen had. Vidyasagar viel meteen aan haar voeten neer en vroeg: "Moeder, het is mijn plicht om uw wensen te vervullen. Het is de verantwoordelijkheid van een zoon om de wensen van zijn moeder te vervullen en haar gelukkig te maken. Zeg mij alstublieft wat uw wensen zijn." De moeder antwoordde: "Mijn lieve zoon, er zijn verscheidene arme, ongeletterde, zieke mensen in ons dorpje. En wie zal hun lijden verlichten? Ik zal pas echt gelukkig zijn als je hun moeilijkheden kunt oplossen. De kinderen in het dorp moeten lange afstanden afleggen om in naburige dorpen naar school te gaan en dat doet me echt pijn in het hart. Is het nu werkelijk nodig dat ze zo ontzettend veel moeite moeten doen om iets te leren? Ik zou willen dat je een schooltje hier in het dorp liet bouwen, zodat de kinderen fijn hier naar school kunnen gaan." Vidyasagar bouwde inderdaad een schooltje in zijn dorp, zoals zijn moeder wenste, en ze was er heel gelukkig mee.

Op een andere dag trof Vidyasagar zijn moeder in gepeins aan en vroeg wat er was. Ze vertelde hem: "De mensen in ons dorp hebben het erg moeilijk omdat er geen drinkwater is. Ze moeten het heel ver weg zelf gaan halen. De bron hier in het dorp is helemaal droog komen te staan. Hoe kunnen oude vrouwen zoals ik water gaan halen als het zo ver weg is? Als je ervoor zou kunnen zorgen dat er hier in het dorp een nieuwe put werd geslagen, dan zou dat fantastisch voor hen zijn. Dat is mijn tweede wens." Vidyasagar verzekerde haar: "Moeder, ik zal aan uw wens zeker voldoen. Ik zal trachten het drinkwaterprobleem in ons dorp op te lossen." Hij begon ermee, twee of drie putten in het dorp te laten slaan, maar dat had weinig nut. Alleen tijdens het regenseizoen kon men er water uit putten, maar 's zomers kwamen ze droog te staan en dan kwam er geen druppel uit. Daarom adviseerde de moeder hem, een blijvende oplossing voor het probleem te zoeken. Daarop organiseerde Vidyasagar het graven van een hele diepe put en loste daarmee het waterprobleem definitief op. Zijn moeder was er erg mee ingenomen.


Na enige tijd maakte Vidyasagar promotie en kreeg salarisverhoging. Toen vroeg hij zijn moeder wat haar derde wens was. Ze antwoordde: "Wat ben je toch een lieve zoon. Je hebt een schooltje laten bouwen en je hebt het dorp van drinkwater voorzien. Maar de moeders in ons dorp moet hun kinderen, als ze ziek worden, naar een ander dorp brengen om behandeld te worden. Ik kan het gewoon niet aanzien. Daarom zou het me heel erg gelukkig maken als je het voor elkaar zou kunnen krijgen om een klein ziekenhuisje in het dorp te laten bouwen." In overeenstemming met zijn moeders wens liet Vidyasagar een klein ziekenhuisje in het dorp bouwen. Op die manier werden al zijn moeders wensen een voor een vervuld.

Door zijn goede gedrag maakte hij steeds meer carrière en zijn salaris was in overeenstemming met zijn hoge positie. Niettemin bleef hij nederig en gehoorzaam en kreeg een goede naam. Op een dag sprak zijn moeder hem aan en adviseerde hem: "Je hebt nu een heel hoge positie in het leven bereikt en daar ben ik blij om, maar zorg dat je niet arrogant wordt."

Dit gold echter niet voor Vidyasagar. Hij cultiveerde nederigheid tegelijk met zijn opleiding. Hij kreeg naam omdat hij zo'n geweldig spreker was. Intellectuelen kwamen in drommen op hem af om naar zijn toespraken te luisteren. Op een keer was er een bijeenkomst in een nabijgelegen stad en Vidyasagar zou de mensen daar toespreken. Hij ging er met de trein naar toe. Een hoge officier reisde in dezelfde coupé als hij en ging naar die dezelfde stad om Vidyasagar's toespraak te horen. Hij had echter alleen zijn naam gehoord, maar hem nooit gezien. Zodra de officier uit de trein stapte, begon hij te roepen: "Kruier, kruier!" (koelie, koelie). Vidyasagar, die dit zag, ging naar hem toe en informeerde wat voor bagage de officier bij zich had. Deze antwoordde dat het slechts een kleine koffer was. Daarop vroeg Vidyasagar hem: "Is het wel nodig om daarvoor de hulp van een koelie in te roepen? Als het maar zo'n klein koffertje is, dan wil ik hem wel voor u dragen. Waar gaat u eigenlijk naar toe?" De officier antwoordde: "Ik heb begrepen dat een groot geleerde, die ook een begenadigd spreker is, ene Eswarchandra Vidyasagar, een toespraak zal houden. Daar ga ik naar toe."

Vidyasagar nam daarop het koffertje in de hand en liep met de officier mee. Beiden bereikten de zaal waar Vidyasagar zijn voordracht zou houden. Daar overhandigde hij het koffertje aan de officier. Deze pakte zijn portemonnee en vroeg Vidyasagar hoeveel hij hem voor zijn diensten schuldig was. Deze wees zijn aanbod hoffelijk van de hand en zei: "Meneer, u hebt me een mogelijkheid geboden om u te dienen. Meer heb ik niet nodig" en liep kalmpjes weg. De officier, die dacht met een rare kwast te maken te hebben gehad, zocht zijn plaats op en ging zitten. De organisatoren van het evenement, in afwachting van de aankomst van Vidyasagar, stonden met een bloemenslinger klaar. Enkele minuten later arriveerde de eenvoudig geklede Vidyasagar. Hij werd warm welkom geheten en kreeg een uitbundig eerbetoon van de organisatoren. De officier, die naar deze welkomstceremonie zat te kijken, realiseerde zich tot zijn opperste verbazing dat de man die vanaf het station zijn koffer voor hem had gedragen niemand minder dan Eswarachandra Vidyasagar zelf was. O, wat schaamde hij zich. In de stilte van zijn hart bood hij nederig heilwensen aan deze grootse, maar toch zo nederige man aan. Toen begon Vidyasagar te spreken. Hij zette uiteen dat nederigheid het kenmerk van de ware intellectueel is. Trots en arrogantie, zo zei hij, zijn het gevolg van te grote rijkdom en het gevolg is dat zo iemand deze fundamentele eigenschap der menselijke natuur verliest.

Nadat het programma was afgelopen ontmoette de officier Vidyasagar en bood hem zijn oprechte excuses aan voor zijn vergissing. Hij zei tegen hem: "Meneer, uw toespraak was echt een eye-opener voor mij. Ik heb me arrogant opgesteld omdat ik er trots op was dat ik gestudeerd heb en een ontwikkeld mens ben. Vergeeft u mij alstublieft.

In de loop der tijd kreeg Vidyasagar steeds grotere bekendheid als geleerde en groot spreker. Hij bewees de mensen grote diensten en zorgde dat er veel onbemiddelde studenten konden studeren. Hij zorgde in verscheidene dorpen voor goed drinkwater. Het deed zijn moeder deugd dat haar zoon zoveel voor arme en behoeftige mensen betekende. Zij bad God dat elke moeder met zulke edelmoedige kinderen zou worden gezegend (uit een toespraak van Saibaba)

http://www.sathyasai.nl/Toe20040506.htm

Ronny schreef:http://www.sathyasai.nl/Toe20040506.htm

Jip, de gehele toespraak staat hier.

Ashmit schreef:Mooi verhaal man, echt iets om te onthouden in deze harde tijden, waarin iedereen zo respectloos en onbeschoft is.
Arrogantie en ego (onder andere) zijn zaken die je ziel beletten om Moksha te breiken.

Als een kind wordt geboren is zijn ziel nog puur, daarna komt het in de ban van Lust, door deze stoffelijke wereld, maar Lust is te zien als een vuur, die oneindig brandstof nodig heeft, maar altijd hongerig zal blijven.
Dit is een illusie, het echte liefde is bij Shri Krishna, daar moeten we terug, daar zit al onze geluk.

jip bijzondere moeder & bijzondere kind.
Ik heb de nadruk op de zoon gelegd, (omdat ik een zoon bent), maar laten we die moeder niet vergeten.
Door zulke moeders krijg je zulke kids.
(ook gandhi's moeder was van deze kaliber).
Welke "straatarme" moeder denkt aan anderen, als het ineens beter begind te gaan, terwijl ze zelf de basis dingen niet heeft?
India heeft veel van dit soort mensen voortgebracht en in de toekomst zal India veel meer van dit soort mensen voortbrengen.

Let's hope so, dat we meer van dit soort mensen mogen krijgen, maar niet alleen in india, ik denk dat er toch aardig wat goede doelen zijn door idealisten die ook hun best doen en alle beetjes helpen.

En wellicht staat er ook een grootheid op in het westen, denk van wel.

Ashmit schreef:Let's hope so, dat we meer van dit soort mensen mogen krijgen, maar niet alleen in india, ik denk dat er toch aardig wat goede doelen zijn door idealisten die ook hun best doen en alle beetjes helpen.

En wellicht staat er ook een grootheid op in het westen, denk van wel.

Wij zouden dit kunnen zijn toch??

Ashmit schreef:ik zie niet in, waarom niet...

BoerGosh schreef:

Ashmit schreef:Let's hope so, dat we meer van dit soort mensen mogen krijgen, maar niet alleen in india, ik denk dat er toch aardig wat goede doelen zijn door idealisten die ook hun best doen en alle beetjes helpen.

En wellicht staat er ook een grootheid op in het westen, denk van wel.

Wij zouden dit kunnen zijn toch??

Goed zo, heren! Verbeter de wereld en begin bij jezelf!!!

Ashmit schreef:We doen ons best Sima, met jou en de nieuwe members heb ik zeker het gevoel alsof WIJ iets kunnen betekenen en ik verwacht geen wonderen, maar een stukje Awareness zou voldoende zijn.

I am in! Voor mij motivatie om zaterdag mijn missie te doen slagen! Deng deng deng dengdereng.....