Karma...

Wij Hindostanen geloven in het feit van steeds weer reincarneren tot we onze Moksha hebben bereikt. Ik vergelijk het altijd me het doorlopen van de klassen van de school genaamd " Het leven". Op een gegeven moment ben je uitgeleerd en hoef je niet meer terug te komen. En dat is een vreugdevol feit.
Ik heb eens een keer iemand naar mijn patra laten kijken en die laten vergelijken met iemand die me na aan het hart stond. Hij noemde dat ik in mijn laatste levensfase zat en die ander in zijn eerste levensfase. In feite zat hij in de kleuterklas en ik zat al in de hoogste groep. Deze persoon is trouwens maar 8 dagen ouder dan mij. Volgens de gesternten kwamen we dus van dezelfde planeet en dat verklaarde de aantrekkingskracht tussen ons beiden. Maar op de een of andere manier kon ik niet doordringen tot deze persoon, hoe oprecht en eerlijk ik ook tegen hem geweest ben.
Zijn jullie het ermee eens dat als je in zo een bepaalde fase zit, dat je niet verder kunt denken en weten dan dat bedoeld is? Voor mij was het net alsof ik een kind die spelende was in de zandbak, moest uitleggen wat het leven inhield. :shock:

Leg dit eens even uit? Dus jij bent verder op de ladder inzake Moksha??

Ik heb eens een keer iemand naar mijn patra laten kijken en die laten
vergelijken met iemand die me na aan het hart stond. Hij noemde dat ik
in mijn laatste levensfase zat en die ander in zijn eerste levensfase.

Ik vind het zowiezo een beetje vreemd, omdat je niks meer weet van vorige levens ed. Dus die wijsheid moet je weer opnieuw vergaren, zou het niet karakter zijn? Onvolwassenheid?

Ik weet niet of ik verder op de ladder ben inzake Moksha. En ik weet ook niet wat diegene zei ook plausibel is. Het was op dat moment een goede verklaring voor de muur waar ik tegenaan botste bij deze persoon.

En ik denk wat hij met patra bedoelde, is dat hij gewoon onze geboortedata en de gesternten waaronder we zijn geboren, heeft vergeleken en geinterpreteerd.

Ik denk inderdaad net zoals jij het zegt het natuurlijk ook een stukje karakter en volwassenheid is, dat je maakt tot de mens die je bent. Ik heb het zwaar gehad en juist die klappen hebben me met mijn innerlijk in aanraking gebracht en volwassen gemaakt. Die andere persoon heeft tot zover ik weet geen dergelijke klappen meegemaakt en heeft ook niet echt over zichzelf hoeven na te denken. Daarnaast was hij karakterloos.

Dus tot hoever het waar is wat hij me heeft verteld hierover, weet ik niet. Maar dat ik wel degelijk spiritueel hoger op de ladder sta dan die persoon, weet ik wel zeker.

Ik denk dat ieder persoon verschillend is..in het doen en laten..ook in de houding/mening..normen en waarden die men nastreeft..

Elke persoon wordt gevormt door zijn/haar omgeving en/of gebeurtenissen in het leven en houdt er zijn eigen kijk op de wereld op na..
Hier kan een verschil in optreden..wanneer men een relatie aangaat..kan dit ertoe lijden dat men niet op dezelfde golflengte zit en dit tot onenigheid lijdt..

Vaak kan men de ander niet begrijpen..doordat men simpelweg niet over dezelfde levenservaringen beschikt als de ander..maakt niet uit hoeveel uitleg je geeft of hoe hard je ook probeert iets te begrijpen..je hebt die ervaring gewoon niet..dus je kan het je niet voor de geest halen..
Er zit een wezenlijk verschil in theoretisch denken en het praktisch meegemaakt te hebben..waardoor je je beeldvorming voorstelt..

Ik ben het hierin eens met Ashmit..dat je je alles weer opnieuw moet ontdekken in elk leven dat je weer opnieuw beleeft..daarbij doe je ook misschien wel nieuwe ervaringen op..en sta je misschien wel elke keer anders in het leven..